Charlies Angels reporting from Bali

Koh Lanta, Koh Lanta... zoals we al vertelden is er op dit eiland werkelijk niks te doen, behalve chillen, chillen en chillen. Onze bezigheden tijdens onze vier dagen op Koh Lanta kunnen daarom samengevat worden middels de volgende woorden: hangmat, drijven in de zee, vuurshows, jenga, 4opnrij, Zweden in te kleine spido's, kaartspellen, poolen en buckets met rietjes. Ook bleek het strand voor onze bar een favo plek voor 50 plussers om weer eens uit de band te springen: avond na avond schitterden de witte onderbroeken en billen ons tegemoet. Na vier dagen was onze ontspanningstop wel bereikt, konden we de vuurshows wel dromen en hadden we alle cd's van de barmannen zo'n 30 keer gehoord. Tijd om verder te gaan dus. Per ferry voeren we door naar een ander eiland aan de westkust van Thailand: Koh Phi Phi. Kernwoorden voor Koh Phi Phi zijn: snorkelen, duiken, strand, vuurshows, zaupfen, fressen und fikken. Verder is dit eiland tijdens de tsunami behoorlijk getroffen en de gevolgen daarvan zijn nog steeds zichtbaar. Volgens de locals is het strand minder mooi en op sommige plekken ligt nog allerlei puin. Tijdens onze snorkeltocht merkten we ook op dat het koraal op sommige plekken ook verwoest was. Op Koh Phi Phi hebben we voor het eerst met zn 16en liggen zweten in een hok, genaamd een dorm. Toch wel ff wennen na al die luxe van de voorgaande weken, maar we moesten ons van onszelf nu toch echt als lowbudget backpackers gaan gedragen. Tijdens onze laatste avond kwamen we nog een Singaporeaan (Irving) en een Nederlandse-Australische Nieuw-Zeelander (Jesse) die toevallig net als wij via Phuket met dezelfde vlucht naar Singapore zouden gaan. Onze guide voor Singapore was dus in de pocket. Singapore is in Zuid-Oost Azie een vreemde eend in de bijt: steriel, georganiseerd, westers. We vonden het eigenlijk niet heel bijzonder. We hebben een beetje gewinkeld, wat niet heel leuk is als er niks meer in je backpack past en samen met Jesse en Irving zijn we nog naar een plastic fantastic eilandje geweest (Sentosa Island) wat een combinatie van een kinderpretpark en kunstmatige stranden bleek te zijn. Prima om een dagje door te brengen. Ook zijn we nog wezen clubben in de Ministry of Sound (discotheek) waar we ietwat uit de toon vielen met ons shirtje, korte broek en slippers...

Und jetzt: Bali! Op dit indonesische eiland zitten we momenteel in het ubertoeristische surfersstadje Kuta. Op straat worden we om de 3 seconden nageroepen: 'Heeeeeeey Charlies Angels/Spice Girls/Honeys, do you need massage/transport/sunglasses??Eerlijkheid gebied ons te zeggen dat we tegen al meerdere malen gezwicht zijn voor deze aanbiedingen, maar een uur massage voor 3,50 euro sla je natuurlijk niet zomaar af. De meeste indonesiers zijn uitermate vriendelijk, wat niet echt van onze medereizigers gezegd kan worden. Loop je nietsvermoedend op straat, wordt je plotseling voor 'little shit' uitgemaakt (Annemarie). Verder zit er een vent in onze hostel die constant fluimen op de grond van het zwembad aan het spugen is. Mieke J is gelukkig niet bang om mensen hierop aan te spreken: Sorry Sirrrr, that's disgusting!

Meestal volgt er nu een linkje naar onze foto's..... Helaas heeft de camera van Mieke het in Thailand al begeven, heeft Annemarie per ongeluk al haar foto's gewist en is de camera van Esther spoorloos verdwenen.... De uitdrukking
'gelukkig hebben we de foto's nog' gaat voor ons dus helaas niet op. De Indonesische politie vond het wel interessant om eens wat Nederlandse meiden op kantoor te hebben en tussen de formaliteiten door werd geinformeerd of Esther een vriend had en of dat dan ook een goede vriend was. Ook werd om 'arbitrition' gevraagd. De hoogte van het bedrag mocht Esther zelf vaststellen. Lekker professioneel! Uiteindelijk zijn we maar gewoon weggelopen met een Indonesisch politierapport in de hand.

Morgen om 6.00 vertrekken we naar Lombok, om daar de Gili Islands uit te checken en een vulkaan te beklimmen. Tot de volgende keer!

Mieke, Annemarie, Esther