Bangkwang Central Prison

'Can you bring us to Bangkwang Central prison?' vragen we aan de taxichauffeur die we op Khao San Road hebben aangehouden. De man kijkt heel lang naar het briefje waarop in Thais schrift de naam van de gevangenis van Bangkok geschreven staat. Net als we denken dat hij het niet weet, gebaart hij dat we in moeten stappen. Na slechts 1 keer verkeerd gereden te zijn, zet de taxi ons af in de buurt van de gevangenis waar we drie Nederlandse gevangenen willen bezoeken: Hans Zegers, Rien Parelvliet en Adriaan van Ommeringen. We lopen langs een hoge betonnen muur met prikkeldraad en richtten ons tot een thaise man in een politie-achtig uniform. Hij verwijst ons naar een gebouwtje, waar weer een ander mannetje in uniform zit. Op de muur hangt een Engels briefje dat beschrijft dat alleen familie wordt toegelaten tijdens de bezoekuren en dat overtredingen van de regels worden bestraft met maximaal 1 jaar cel.... Een jaartje lijkt ons wel te overzien, dus stoer als wij zijn besluiten we toch door te zetten en lopen volgens de aanwijzingen van mannetje 2 naar de overkant van de straat. Hier krijgen we van een super vriendelijke man achter een balie een blaadje waarop we moeten invullen voor wie we komen en wie wij zijn. Met trillende handen vullen we maar in dat we nichtjes zijn van de Nederlanders en leveren de briefjes in. Na een paar minuten roept de man achter de balie ons. Gelukkig kijkt hij nog steeds vrolijk in plaats van angstaanjagend zoals wij verwacht hadden. Hij verteld dat Rien Parelvliet is overgeplaatst naar een ander gebouw, dat andere bezoektijden heeft. Hij stelt voor dat we met zijn tweeen op bezoek gaan bij Adriaan. We moeten nog een uur wachten tot we de gevangenis binnen mogen, dus schrijven we maar een briefje aan Rien. Later blijkt dat dit hopeloos ouderwets is: Adriaan vertelt ons dat we hem gewoon kunnen emailen! Om kwart voor twee begint het bezoekuur en mogen alle bezoekers naar de overkant van de straat om via de bezoekersingang de gevangenis binnen te gaan. Wij volgen de Thai maar en proberen zo onopvallend mogenlijk te doen. Binnen moeten we onze tas inleveren, door een detectiepoortje lopen en een kopie van ons paspoort inleveren. Hierna komen we aan in de visitors area: een open ruimte met aan beide zijkanten een lange overdekte rij met telefoons met daarachter tralies en een glazen wand. Er zitten al veel bezoekers te bellen met 'hun' gevangenen, die aan de andere kant van de glazen wand zitten. We lopen verschillende keren de rij af, maar we zien geen enkele bleekscheet. Een Thais meisje schiet ons te hulp en weet te vertellen dat de Nederlanders er zo aankomen. En voor we het wisten zaten we oog in oog met Hans en Adriaan! We hadden twee uitgemergelde, slecht uitziende mannetjes verwacht, maar beide mannen zagen er boven verwachting goed uit! Van tevoren waren we een beetje bang dat er wat ongemakkelijke stiltes zouden vallen, aangezien we tegenover totale vreemden zouden komen te zitten, maar onze zorgen bleken onterecht. Vooral Adriaan kletste ons de oren van het hoofd! Hij vertelde heel open hoe het is om te leven in een Thaise gevangenis. De gevangenen zitten van half 4 smiddags tot 7 uur sochtends in een overbevolkte cel: gemiddeld hebben ze nog geen vierkante meter om op te slapen. Ook krijgen ze maar weinig eten. Om te overleven zijn ze afhankelijk van de extra's die familie komt brengen. We hebben ons echt verbaasd over de positieve instelling van Adriaan. Hij leert zichzelf door middel van meditatie, sport en humor (pyama broeken van mede-gevangenen dichtnaaien!) te overleven in wat anderen omschrijven als een hel. Hij vertelde dat hij vooral soms gek wordt van steeds lawaai van mensen om je heen: "het lijkt net of je steeds met een heel voetbalteam om je heen zit, en ik houd niet eens van voetbal"... Na een half uur klonk er een toeter en moesten alle gevangenen weer terug naar hun cel. Wij gingen nog even langs de gevangenis winkel om een overlevingspakket voor de mannen samen te stellen en toen stonden we weer buiten, zo vrij als een vogel...

Voor de verhalen van Adriaan en Hans kun je kijken op: www.helpadriaan.nl en www.gevangeninthailand.nl

Natuurlijk vullen we onze laatste dagen in het buitenland ook nog met de standaard toeristen-activiteiten: overdag kopen we de inmense shoppingmalls leeg en 's avonds drinken we een drankje of gaan we naar een voorstelling over tafeltennisballetjes. Als het goed is ontmoeten we vandaag of morgen Sharon (ons reismaatje uit Vietnam) en haar vriend Wendel weer en gaan we samen de nachtclubs verkennen (de uitgaansoutfits moeten zeker geshowed worden!).

De laatste keer dat we jullie berichtten, zaten we nog in Luang Prabang, een dromerig stadje in het noorden van Loas. Wat lijkt dat een eeuwigheid geleden! In Luang Prabang probeerden we een hotstonemassage, vast heel ontspannend! Slecht idee. We zijn blij dat we er zonder brandwonden vanaf zijn gekomen, wat een marteling! Op de avondmarkt van Luang Prabang (waar alle kraampjes dezelfde dekbedovertrekken lijken te verkopen) liepen we Sharon en Wendel tegen het lijf. Het was meteen weer vanouds gezellig en samen met hen hebben we Loatisch leren koken en gezwommen onder smaragdgroene watervallen.

Vanaf Luang Prabang zijn we per boot de grens met Thailand overgegaan. Twee dagen lang zaten we van 9 tot 6 op een houten bootje. Samen met wat Laoten en hun zakken rijst en wat ze allemaal wel niet meer meeslepen voeren we langzaam over een modderbruine rivier door een prachtig berglandschap. De nachten brachten we door in piepkleine dorpjes waar de stroom van een generator komt. Dit betekent dat het om 22.30 gedaan is met de ventilator, het hete water en het licht. We lagen dus vroeg onder de wol, hopend dat we niet levend werden opgegeten door de muggen. Eenmaal in Thailand beseften we ons dat Thailand toch wel een stuk welvarender is dan de andere landen in zuid-oost Azie. Ineens stonden er weer telefooncellen op straat, waren er geasfalteerde wegen en 7-elevens en liepen er locals met beugels.

In Chang Mai werden we verleid door allerlei spectaculaire foto's van white water rafting; je weet wel, met zo'n rubberbootje keihard door de wild kolkende rivier peddelen. Vol enthousiasme schreven we ons in. De volgende dag verdient een plaatsje in onze vakantie-fiasco-top-3: een 72 jarige gids die ons ook nog leert rescue zwemmen (en waarna we hem moeten redden uit de rivier), drie stroomversnellingen en een butterfly farm, meer willen we er niet over kwijt.... Gelukkig hebben ook nog leuke dingen gedaan in Chang Mai. Net buiten Chang Mai bevindt zich het Elephant Nature Park. Dit park is opgericht door een vrouw die mishandelde- en werkolifanten opvangt en probeert ze een aangenaam leven te geven in een natuurlijke omgeving. Wij bezochten het park voor een dag en hebben de olifanten gigantische hoeveelheden fruit gevoerd en met een borsteltje schoongeschrobd in de rivier. We kwamen wel een beetje terecht tussen de geitewollensokkentypes en ontzettende dierenvrienden. "I would love to stay here longer!" Wij vonden 1 dagje leuk, maar wel genoeg.

Ook zijn we in Chang Mai uitgeweest, er waren daar op de nightmarket namelijk al wat hippe kledingstukken aangeschaft. Onze eerste avond uit werden we vergezeld door 3 koreanen die ons het bruisende nachtleven wel even wilden laten zien. We kwamen terecht in een te chique (en te duur) restaurant achtige loungetent. Natuurlijk wilden zij alles voor ons betalen en besloten ze dat we wijn moesten drinken ipv bier. Omgerekend kostte een fles wijn daar 30 euro (een flesje bier 1 euro) en daar bestelde hij er ook nog eens 2 van. Tja, hij stond erop. Tijdens onze tweede avond uit kwamen we een Australier tegen die wel een leuke bar wist. Wij hadden geen idee (o.a. omdat het hoofdstuk 'Chang Mai' uit onze 2ehands planet gescheurd was..), dus wij mee. Die club was niet echt een topper, we hadden een beetje het gevoel dat het een verzamelplaats was voor ongure types die een meisje wilden oppikken. Op naar een disco met beugelsdragende en whiskey drinkende Thaise jeugd met een band die wel Engels zong, maar ons niet kon verstaan. Later begrepen we waarom de Australier de eerste club wel een leuke tent vond, want in deze disco meldde hij steeds "I haven't had sex in 4 months you know...". Wat moet je daar nu weer op antwoorden, de hotchicks kwamen niet verder dan: goh... Ook waren wij niet echt van plan om er verandering in aan te brengen, dus hij ging na afloop maar weer terug naar de eerste bar!

En natuurlijk wilden we ook naar het Thai boxen! Lekker een hele avond kijken naar ingeoliede, gespierde thaise kerels, wat wil je nog meer. Het begon met kleine jongetjes die al heel stoer in de ring liepen, maar het werd echt spectaculair met knock-outs en bebloede gezichten! Wij dachten dat het ergens ook wel een beetje show was, maar de volgende morgen zagen we een van de Westerse vechters die echt moeite had met lopen en ademen. De avond werd beeindigd met een heuse naakte ladyboy show. We vonden het zo leuk dat we nog een tweede keer zijn gegaan. Lekker vechten :-) Helaas mochten we niet helpen met het inolieen. Voor we weer naar Bangkok gingen zijn we naar Sukothai en Ayuthaya geweest, vooral tempels kijken. Om nog de laatse zon mee te pakken zijn we ook nog naar een eilandje geweest: Ko Samet. De reis ernaar toe verliep niet helemaal vlekkeloos wat resulteerde in de nachtelijke prive speedboottocht van 3 meisjes. Vanaf een speedboot uitstappen in de zee met je backpack op, erg charmant, maar we waren er! Annemarie was hier jarig (nog bedankt voor alle mails en smsjes!) en geukkig konden we hier een goed feestje vieren. Onze bruinheids/roodfactor is weer iets hoger, dus de zonnebank in Bangkok hebben we afzegd..

Nog 2 dagen shoppen en feesten en dan terug naar huis. Tot snel!

X Mieke, Annemarie en Esther

Voor foto's: http://s27.photobucket.com/albums/c190/estherberlie/Laos%20en%20Noord-Thailand/